زندگی کردم و فهمیدم که همیشه مردن پایان نفس نیست

گاه برایت لمس مرگیست در عین هر لحظه بودنت

تجربه ی تلخیست به کرات با وجود گرمی نفس هایت

پایانیست برای روحی خسته با وجود تپش عادت گونه ی قلبت

که هر لحظه زیستن جنگیست برای هیچ با وجود نبض بی وقفه ی رگهایت

به آنجا می رسی که روز و شبت انتظاریست بدون خیال پایان

روزهایت در دیار غریبگان ، سرگردانی خسته به دنبال نوای آشنایی

شب هایت سراسر ظلمتی نا امید از آفتاب و محکوم به بیداری

دیروزی گذشت با آرزوی نبودن امروزی که می رود بدون اشتیاق فردایی

من زندگی نکردم و فهمیدم می شود نبود و نفس کشید